We schrijven 2014: ik zat op de grond in mijn appartementje, en dat mag je letterlijk nemen. Ik zat uitgeput op de grond, geflankeerd door mijn lieve kat Belle.
Al wéken was ik aan het opruimen, poetsen, opruimen,… en er leek maar geen einde aan te komen. Waar was ik mee bézig?
Ongelofelijk ongelukkig
Ik had een erg drukke job waarbij ik bijna 60 uur per week werkte (en maar betaald kreeg voor 40) en zo goed als alles in mijn leven bezorgde mij stress. Ik wist het heel zeker: dit was niet goed.
Me thuis voelen in dat appartement, dat deed ik niet meer. Hoewel het echt een heerlijk licht appartementje was, ik leuke nieuwe meubels had en ik het fantastisch vond om iedere werkdag door mijn kat extreem enthousiast begroet te worden bij thuiskomst, ik was er gewoon niet meer graag.
Steeds vaker dook ik maar even de stad in, ik ging vaker weg met vriendinnen of mijn ouders, als ik maar niet te veel thuis moest zijn. Aan mijn avonden en weekend had ik ook niet veel: dan zat ik vaak nog onbetaald door te werken.
Wat dé plek moest zijn voor ontspanning, was dat allesbehalve. Ik woonde er nog maar een jaartje en was met weinig spullen uit het ouderlijke huis vertrokken:
- mijn slaapkamer
- mijn kleding
- wat uitzet (keukenspulletjes,…)
- mijn chronisch zieke kat Belle & haar spulletjes
- minder minimalistisch: mijn uitpuilende kleerkasten (oh jawel, dat lees je goed… meervoud)
Mijn start was dus best wel minimalistisch op sommige vlakken. Maar ooooh boy, dat zou me nogal eens gaan veranderen!
Aangenaam, Katrijn, Shopaholic
Laat ons zeggen dat ik sowieso al niet goed overweg kon met geld. Toegegeven, ik heb nooit schulden gehad en kon altijd alles wel betalen, maar het was soms toch echt kantje boord. Alles ging iedere maand op, en regelmatig nog zelfs tot onder 0.
En waarom? Simpelweg omdat ik heel erg ongelukkig was. En dat gevoel probeerde ik weg te shoppen. Dat lukte, voor heel even.
Tot de glans van mijn nieuwe verovering was verdwenen na enkele dagen en het al snel ‘deel van het meubilair’ werd. Jakkes. Tijd voor nieuwe shiny dingetjes! Eat, sleep, work, work, work, rampzalige date, shop online, repeat. Zoiets?
Verkeerde gewoontes
Gezellig een dagje gaan shoppen! Of: lekker iets gaan eten en gaan we dan eventjes de stad in, want ik had altijd wel iets ‘nodig’.
Mijn beetje vrije tijd eindigde eigenlijk altijd wel weer in een winkel. Ik woonde dan ook pal aan de winkelstraat in een druk stadscentrum. Om maar te zeggen: ik kwam iedere keer met zakken aan spulletjes thuis.
Aangezien ik nu op mezelf woonde, was dat niet alleen make-up of kleding zoals daarvoor, er was een hele nieuwe categorie te ontdekken: prullaria voor in huis! Van de broodnodige items tot de meest onnozele prullen: een nieuwe wereld ging open.
Kopen, terugbrengen en herhalen: hello schuldgevoel
Mijn vrije tijd leek ik wel heel vaak te slijten met de cyclus kopen – terugbrengen – iets anders meenemen in de plaats – ook weer terugbrengen. Want hey… die leegte die ik voelde, die viel niet opeens ‘vol’ te shoppen.
Maar toch: als je het grootste deel van je uren niet gelukkig bent door je werk, een slechte dateleven of slechte relatie, … of andere redenen, verval je al snel in manieren om daarmee om te gaan. Bij mij overduidelijk: shoppen.
De heilige Marie
Toen ik voor de eerste keer hoorde hoe Marie Kondo sprak over ontspullen, was ik tegelijkertijd geïntrigeerd, maar moest ook wel lachen. Je spullen bedanken? Me excuseren bij mijn sokken omdat ik ze samenprop? Ja, dahaaag! Drie keer raden wie enkele uren later halve monologen afstak tegen haar spulletjes terwijl ze druk-druk-druk aan het ontspullen was? Yup.
Marie Kondo heeft mijn leven veranderd, gene zever (zo soms komt dat Antwerpse er toch nog uit).
Stap voor stap, beter en beter
Het ging steeds beter: mijn leven werd letterlijk weer lichter en ik kreeg weer wat meer controle over mijn omgeving. Ik kon weer kasten sluiten! Lades die al maandenlang klemden, slaakten nu een zucht van opluchting. Ik was weer trots na de wekelijkse poetsbeurt van mijn appartementje, dat had ik al een tijd niet meer gevoeld!
Het grappige is: als je eenmaal ‘ontspullitis’ hebt gehad, geraak je er nooit meer vanaf. Is dat erg? Welnee! Zie het als een parcours, eerder dan een korte wedstrijd.
Het ontspullen zorgde ervoor dat ik andere delen van mijn leven ook simpeler wilde zien: koken, het poetsen van de woning, de drang om te shoppen, niet gelukkig zijn met wat ik had,… dat werd gaandeweg allemaal aangepakt dankzij het declutteren.
En nu? Samenwonen en dubbele items
Wel, ondertussen leerde ik de man van mijn leven kennen en wonen we alweer een tweetal jaar samen. Vlak voor het verhuizen besloot ik nog een keer flink te gaan ontspullen (echt waar, als het ineens gaat om dozen vol spullen kunnen weggeven/ verkopen die je anders zou moeten meezeulen, kijk je anders naar je spullen. Het ging vlotjes ;))
Na het samenwonen was het een heel ander verhaal: hoewel ik overduidelijk de meeste spullen heb (mijn vriend had een minimalistische uitzet omdat hij nog thuis woonde), hadden we toch enkele items dubbel.
We speelden enkele maanden later het 30 dagen Minimalisme game (uitgevonden door the Minimalists), ook wel the Mins Game genaamd. Zo werd ons huis weer luchtiger, lichter, maar er was nog veel werk aan de winkel.
Verbouwen, heimwee en een flinke terugval
Omdat we (nog steeds) in verbouwingen zitten, is het huis nooit “af” . Ik ben daar duidelijk wat te perfectionistisch voor, en heb het daar vaak moeilijk mee.
Wat blijkt? Dat is een van mijn triggers om weer te gaan shoppen, samen met een flinke portie heimwee.
Het is wennen, verder weg wonen van je ouders en mijn oh-zo-geliefde Lier, en met momenten heb ik het daar nog steeds moeilijk mee.
Ook ging ik – notoire stadsmus – wonen in een gemeente (al zal je het mij eerder ‘boerenbuiten’ horen noemen, terwijl het dat niet is) waar je standaard je fiets of auto nodig hebt om ergens te geraken. Terwijl ik altijd alles te voet deed. Enter: nieuwe schoenen, jassen,… Gemakkelijkere, vaak minder fashionable kleding. En ja, dat vind ik nog steeds moeilijk.
Ondertussen kwamen er ook enkele nieuwe hobby’s piepen: ik begon te schilderen, verloor mijn hart aan acrylgieten en blies weer volop leven in mijn blog(s) en Youtubekanaal. Wéér extra spulletjes in huis.
Je hoort het al: de toestroom van spulletjes was hier weer geleidelijk aan op gang gekomen. En, laat ik maar heel eerlijk zijn, vooral door mij. Mijn vriend is een échte minimalist (zonder het door te hebben), maar dan wel eentje die niet gemakkelijk afscheid kan nemen van de spullen die hij wél heeft.
Richting finishlijn
Binnenin het huis zijn de verbouwingen nu zo goed als klaar. Enkele details moeten we nog afwerken, nog een lik verf hier en daar,… en dan is het klaar. Over de tuin denk ik voorlopig nog even niet na.
Maar: dat wilt zeggen dat we de meubels nu een meer definitieve plaats kunnen geven en na het omgooien van de meubels, hebben we beneden weer extra ademruimte. Ik ben volop bezig om nu nog eens heel streng door al onze (voornamelijk mijn) spulletjes te gaan, maar het gaat vlotter dan ooit.
Hoewel je soms een kleine terugval zal hebben, of het even wat moeilijker gaat, het is een vaardigheid die je kan blijven gebruiken!
Ik ben zo blij dat ik jaren geleden de klik gemaakt heb: minder, meer ruimte en beter. Hoe je dat doet, leg ik je graag uit in mijn e-book dat eraan komt. Samen met mijn valkuilen, zodat jij er niet zo lang als ik over hoeft te doen!
Wil jij graag beginnen met ontspullen? Ik maakte een 30 dagen ontspullen challenge voor jou.
