Vanochtend hebben we Belle moeten laten inslapen, haar lever had het helemaal opgegeven. Het is zo surreëel om hier nu rond te lopen zonder mijn lieve pluizige schaduw. Lief hummeltje, ik ga je zo enorm missen. Als ik kon, zou ik alles opgeven om je nog eens vast te kunnen houden. Om nog eens onnozel door het appartementje te dansen met jou omdat je gewiegd worden zo fijn vond. Je nog eens een nachtzoentje te geven in de hoop dat alles weer beter zou worden, tegen beter weten in. Ik hoop echt dat je ooit beseft hebt hoe onvoorwaardelijk graag ik jou zag. X “Met mijn ogen gesloten door het huis gegaan, want echt zien wil ik het niet. Ik wou zo graag dat je wel hier was, maar waar je dan ook bent…. Ik hoop dat ik daar ook mag komen, ooit. En dat je mij nog kent.” 
